Poor Siepie-cat

Last week I had to take my cat Siepie to the vet.
I discovered there was someting wrong with one of her front paws, but, stubborn as she is, she would not let me check it, so I made an appointment with the vet.
In the past 15+ years she is with me, she has been to the vet only two twice before, so the both of us are not really experienced and both of us were a bit nervous.
So, after putting her in her transportcage we drove off...
She meowed the entire way.
When it was our turn to meet the vet, she turned into a ferrocious little monster and did not allow the vet to touch her... she was in total panic, hissing, growling, biting, lashing out...All they could do was clipping her nails on her hind paws, but the front paws where a no-go area... So... the vet told me the only way to check her front paws would be to sedate her.
For that I had to return the next morning and had to make sure that Siep would not have had anything to eat that night. I was not feeling too happy about this news; She is an old lady (at least 16 years old) and the sedation could pose a risk (although they assured me a dozen times they would only sedate her very very lightly) plus I had to get her in that transportcage again...

The next morning, when I was in the shower, she miraculously fell asleep in her transportcage, so all I had to do was close the little door. And then I dropped her off..
I went to work after that but I was very nervous throughout the day. I had asked the vet's assistant to call me if anything went wrong.. twice.. or maybe three times? They ensured me  that I would receive a phonecall if there was anything wrong with Siep. If all went well, I had to call them in the afternoon to check at what time I could pick her up again. All day I clutched to my mobile phone, checking for any lost calls every 15 minutes. But it never rang. In the afternoon I called the vet's office and they told me everything had gone well, there were two toe nails that were overgrown, but they clipped everything and the little princess was fine again, so I could pick her up an hour later..
When I entered the waiting room, I could already hear her meouw somewhere in one of the rooms. Then the assistant brought her in her transportcage to me, all hissing and angry, until she heard my voice. Once at home everything was fine and now she is her (good?) old self again!

 

Arme Siepie - kat

Vorige week moest ik met mijn kat Siepie naar de dierenarts.
Er was iets mis met een van haar voorpootjes, maar eigenwijs als ze is, liet ze mij er niet naar kijken.
Dus, een afspraak met de dierenarts gemaakt.
In de afgelopen 15+ jaar dat ze bij mij is, is ze pas twee keer eerder naar de dierenarts geweest, dus wij hebben er allebei niet veel ervaring mee en waren allebei een beetje nerveus.
Dus, na haar in haar transportkooitje gelaten te hebben reden we weg.
De hele weg zat ze naast mij te mieauwen...
Toen we aan de beurt waren bij de dierenarts, veranderde ze in een bloeddorstig klein monstertje, helemaal in paniek, blazen, grommen, bijten, meppen. Het enige dat de dierenarts kon doen was haar nageltjes van haar achterpootjes knippen, de voorpootjes waren verboden gebied.
De dierenarts vertelde mij dat de enige manier om haar te kunnen onderzoeken, haar onder een 'roesje' brengen zou zijn.
Daarvoor moest ik haar dan de volgende ochtend weer brengen. En dan mocht ze die nacht niets eten. Ik was niet heel blij met dat nieuws, een 'roesje' kan risicovol zijn bij een oudere kat (ze is al minstens 16..) maar de dierenarts verzekerde mij wel een keer of zes dat ze echt een heel licht roesje zou krijgen. Haar weer in het transportkooitje krijgen zag ik ook tegen op.

De volgende ochtend, was ze terwijl ik onder de douche stond in haar transport kooitje gekropen, en er ook nog in in slaap gevallen. het enige dat ik hoefde te toen was het deurtje sluiten!
Toen heb ik haar weggebracht... Die dag moest ik werken, maar ik was de hele dag nerveus. Ik had de dierenartsassistente wel drie keer gevraagd mij alsjeblieft te bellen als er iets mis zou zijn met Siep, en zij heeft mij op het hart gedrukt dat te doen. Dus de hele dag liep ik met
 mijn mobiele telefoon omklemt in de rondte, ieder kwartier keek ik of ik geen oproep had gemist.
's-Middag's mocht ik bellen, gelukkig was alles goed gegaan; er waren twee nageltjes doorgegroeid. Ik mocht haar een uur later op halen.
Toen ik in de wachtkamer zat, hoorde ik Siep al mieauwen vanuit een andere kamer. Toen de assistente haar in haar kooitje bij me bracht, blies ze boos naar haar, tot dat ze mijn stem hoorde.
Eenmaal thuis was alles goed en ze is inmiddels weer haar oude vertrouwde zelf!